سازمان ملل و نشست‌های بی‌نتیجه در مورد افغانستان

کابل ۹ حوت باختر
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی امارت اسلامی گفته است؛ نشست شورای امنیت نتیجه‌ی در پی نداشت، او این نشست را ناکام خوانده است.
مبصر آژانس باختر می‌نگارد؛ شورای امنیت سازمان ملل متحد ناوقت روز دوشنبه نشستی را درباره اوضاع افغانستان برگزار کرد، قبل از برگزاری این نشست، ۱۱ کشور به‌شمول امریکا، بریتانیا، فرانسه و جاپان در یک بیانیه مشترک خواستار رعایت حقوق زنان و ایجاد حکومت فراگیر در افغانستان شدند.
این نشست در تداوم تلاش‌های اخیر سازمان ملل صورت گرفته است که در ظاهر امر، هدف آن شکستن به اصطلاح بن بست سیاسی در افغانستان است. قبل از این سازمان ملل نشستی را در دوحه برگزار کرده بود و امارت اسلامی روی ملاحظات که داشت در آن شرکت نکرد.
با قدرت‌گیری دوباره امارت اسلامی در افغانستان، نشست‌های زیادی در مورد افغانستان برگزار شده است، مگر با تاسف بیشتر چنین نشست‌ها در غیاب امارت اسلامی افغانستان بوده است و بیشتر آجندای این نشست‌ها تکراری بوده اند و حتی گفته می‌توانیم که نشست‌های مرتبط با افغانستان بیشتر با خلای معلوماتی برگزار شده است و بیشتر با ایراد گرفتن در برابر امارت اسلامی همراه بوده است.
اگر هدف از برگزاری این نشست گسترش تعامل با امارت اسلامی است، کشورها و سازمان‌ها باید خود را با واقعیت جدید در افغانستان آشنا کنند، در حالی‌که به نام تعامل، بیشتر اندیشه انزوا امارت اسلامی دنبال شده است، روی همین دلیل است که بیشتر نشست‌های بین‌المللی در باره افغانستان بی‌نتیجه بوده است. زیرا این نشست‌ها در فقدان طرف اصلی قضیه افغانستان « امارت اسلامی» و بدون در نظر گرفتن شرایط عینی و مشخص افغانستان برگزار شده‌اند.
پافشاری جامعه جهانی در محور سازمان ملل، ایجاد حکومت فراگیر در افغانستان، رسیدگی به مسایل حقوق بشری و شماری از مسایل دیگر است، در حالی‌که امارت اسلامی خود به این مسایل پرداخته است و حضور تمامی اقوام و تبار های کشور در نظام کنونی قابل روایت است و اگر تعریف از حکومت فراگیر، ترکیب مانند اداره گذشته باشد، این نسخه در افغانستان کارا نیست زیرا در شکل‌گیری آن، سفارت‌خانه‌ها و نمایندگان کشور های دیگر دخیل بودند، منافع ملی از یاد رفته بود و بیشتر روی منافع فردی و گروهی چرخش داشت و نتیجه هم پراگندگی، فساد، تقابل و بی‌باوری و سلطه گرایی بود.
در امر رسیدگی به حقوق بشری، نظام موجود تعریف و مشخصه ‌های خود را دارد که نمونه بارز آن تامین امنیت در کشور و ایجاد حکومت قانونی است، در سایه امنیت و قانون حقوق بشری، جایگاه خود را پیدا می‌کند.
همه نشست‌های بین‌المللی با این امید که تعامل با امارت اسلامی بیش‌تر می‌شود و راه موثر همکاری با افغانستان سنجیده می‌شود برگزار شدند، مگر در نهایت نتیجه آن صدور قطعنامه و یا بیانیه که بیشتر کلیشه‌یی و نمادین بوده است. این نشست همانگونه که برای افغانستان بی‌نتیجه و غیر موثر بود، نمایانگر خلا های دیگر نیز بوده است و آن نبود اجماع میان کشورها و تفاوت دیدگاه در خصوص افغانستان است.
امارت اسلامی که یک واقعیت غیر قابل انکار در افغانستان است، نظامی که یک دست است و قدرت مرکزی را به‌گونه واقعی آن تمثیل می‌کند، این نظام خواستار تعامل با جهان بر اساس واقعیت‌های موجود در افغانستان است، اگر جامعه جهانی ایراد و گفتاری ٖۤبه‌ آدرس آن دارد، اجازه دهد که امارت اسلامی حضور خود را در نشست‌های جهانی تثبیت کند تا با گفتمان سازنده برای مشکلات موجود، فرا راه امارت اسلامی و جامعه جهانی، راه حل پیدا شود.
مشکل دیگر که نشست‌های بین‌المللی در مورد افغانستان را ناکام ساخته است تفاوت دیدگاه میان کشورها است، شماری عمل‌کرد امارت اسلامی را می‌پسندند، شماری نقد و ایراد می‌کنند، شماری هم با توطیه در صدد انزوا آن اند، این می‌رساند تا زمانی‌که اجماع میان کشورها به وجود نه آید، اندیشه تعامل و همکاری نتیجه نخواهد داد، اعمال فشار بر امارت کارساز نیست.