ترجمه مصاحبه رئیس جمهور حامد کرزی با روزنامه فرانسوی لموند

کابل باختر 23 قوس
خبرنگار: بسیار زیاد تشکر!  آقای رئیس جمهور، میخواهم برخی سوالاتی را مطرح کنم که تعداد زیادی از افراد  قبلاً نیز از شما پرسیده اند.  ببخشید که بخاطر سوالاتم نیاز است تا دوباره سخنان تان را تکرار کنید زیرا این مسائل مهم بشمار میروند و مردم فرانسه میخواهند این مسائل مهم را بدانند.
رئیس جمهور کرزی: خوش آمدید.  بفرمائید سوالات تان را آغاز کنید!
سوال: سوال نخستم در رابطه به موافقتنامه دوجانبه امنیتی است. تعداد زیادی از افراد در رابطه به موافقتنامه امنیتی می پرسند و میخواهند موقف تان را در این خصوص بدانند.  به نظر من, موقف شما در این رابطه کاملاً واضح شده است اما میخواهم یکبار دیگر آنرا تکرار کنید.  نخست از همه, میتوانید بگویید که آیا این موافقتنامه امنیتی را امضا می کنید و اگر جواب تان مثبت است, پس چه زمانی آنرا امضا می کنید؟
رئیس جمهور کرزی: آنانی که اوضاع افغانستان و کارکرد های مرا طی ده سال گذشته دنبال کرده اند, موقف مرا در این خصوص میدانند. برای حداقل هشت سال گذشته, موقف من این بوده است که جنگ علیه تروریزم را نمیتوان و نباید در قریه ها و خانه های افغانها یاهم در افغانستان انجام داد. اگر جنگ علیه تروریزم انجام میشود, باید در جای صورت گیرد که در آنجا پناهگاه های تروریستان شکل می گیرد و تروریستان آموزش و پرورش می بینند.  بناً در این خصوص, همواره موقفم همین بوده است و این موقف من، عامل اصلی تیره گی  روابط ما با ایالات متحده امریکا بوده است.  مسایل دیگری مورد اختلاف نیز وجود دارد اما عمده ترین آن همانا تلفات ملکی و نبود تلاش های مشهود و مساعی واقعی از جانب ایالات متحده امریکا در رابطه به پروسه صلح افغانستان می باشد.  همان روزی که در لویه جرگه مشورتی که  در آن موافقتنامه امنیتی مورد بحث قرار گرفت و از سوی نماینده گان حاضر در این جرگه منظور شد, سخنرانی کردم, شرایط من برای امضای این موافقتنامه همانا قطع حملات بر خانه های افغانها و تامین صلح در افغانستان بود و در روز پایانی جرگه بازهم این شرایط را تکرار کردم. در این جرگه مردم افغانستان نشان دادند که آنها مخالف روابط افغانستان با ایالات متحده امریکا یا سازمان ناتو نیستند و من نیز مخالف این روابط نیستم. افغانها این موافقتنامه را مورد تائید قرار دادند, من نیز طرفدار آن هستم اما میخواهم که موافقتنامه دوجانبه امنیتی صلح را به افغانستان به ارمغان بیاورد و حملات نیروهای خارجی بر خانه های افغانها پایان یابد. در این زمینه, موقفم همین بوده است.
سوال: و تا فعلاً دو هفته ویا ده روز از برگزاری لویه جرگه مشورتی می گذرد, آیا ایالات متحده امریکا برای تان اطمینانی داده است تا با اتکا بر آن, بتوانید این موافقتنامه را کاملاً به اسرع وقت امضا کنید؟ 
رئیس جمهور کرزی: قبل از اینکه برای افتتاح لویه جرگه مشورتی برویم, مذاکرات ما با ایالات متحده امریکا از شب قبل تا صبح همان روز ادامه داشت و در نتیجه آن حکومت ایالات متحده امریکا پیشنهاد کردند که طی نامه ای از جانب رئیس جمهور اوباما به ما اطمینان دهند.  آن نامه را ساعت 8 صبح روز افتتاح جرگه به تاریخ 21 نومبر دریافت کرده و آنرا در اختیار مطبوعات نیز قرار دادیم.  در این نامه, رئیس جمهور اوباما برایم اطمینان داد که ایالات متحده امریکا، خانه های مردم افغانستان را به مانند خانه های اتباع امریکایی احترام خواهد کرد اما پس از دو یا سه روز از برگزاری لویه جرگه, دیدیم که خانه یک خانواده افغان در ولایت هلمند مورد حمله قرار گرفت و به همینگونه در روز برگزاری جرگه مشورتی, شماری از خانه های افغانها در ولایت نورستان از سوی نیروهای خارجی آماج قرار گرفت که در نتیجه آن افراد ملکی به شهادت رسیدند, پس اطمینان هایی که در آن نامه از سوی رئیس جمهور بارک اوباما داده شده بود, موثر واقع نشد و به این اطمینان ها عمل نشد، بنابرین مردم افغانستان میخواهند تا شاهد قطع این چنین حملات باشند و اطمینان هایی که برای شان داده می شوند, باید واقعی باشند, نه صرف وعده و حرف.
سوال: اخیراً با آقای جیمز دابنز نماینده خاص امریکا برای افغانستان و پاکستان دیدار کردید, اساساً وی چه مسایلی را با شما در میان گذاشت؟  اگر موافقتنامه دوجانبه امنیتی با امریکا امضا نشود, عدم امضای این سند برای افغانستان به چه معنی خواهد بود؟
رئیس جمهور کرزی: خوب, با آقای دابنز که وی را حالا برای مدت ده سال می شناسم, گفتگو طولانی داشتم, وی یک دیپلومات امریکایی بسیار زرنگ و یک فرد شایسته است.  آقای دابنز برایم گفت که اگر موافقتنامه دوجانبه امنیتی امضا نشود, در افغانستان صلح تامین نخواهد شد. حالا میتوان تعبیرهای متفاوتی از حرفهای وی داشت. میتوان حرفهای وی را بگونه مثبت نیز تعبیر کرد و آن اینکه پس از امضای موافقتنامه امنیتی, صلح در افغانستان تامین می شود. اگر ایالات متحده امریکا بتواند به ما از تامین صلح اطمینان دهد و اگر باور و اعتماد لازم را به ما داده بتواند, کار خوبی است.  اما حرفهای وی را طور دیگر نیز میتوان تعبیر کرد و آن اینکه اگر ما موافقتنامه امنیتی را امضا نکنیم, ایالات متحده امریکا جنگ, مشکلات, اخلالگری و نا امنی ها را در کشور ما دامن خواهد زد. به هرحال, افغانستان بر تعهدش در راستای تحقق شرایط اش پابند است و این شرایط این است که موافقتنامه دوجانبه امنیتی باید صلح را به افغانستان به ارمغان بیاورد و قبل از امضای این سند, باید شاهد گام های عملی در راستای تامین صلح در افغانستان باشیم، به این معنی که مذاکرات بین شورای عالی صلح و طالبان راه اندازی شود. میدانم که صلح درظرف یک ویا دو ماه تامین نمی شود اما خواست من این است که پروسه مؤثر صلح بین شورای عالی صلح افغانستان و طالبان راه اندازی گردد.
سوال: اما ایالات متحده امریکا چه نقشی را میتواند در خصوص پروسه صلح ایفا کند؟ چه ابزاری را میتواند در زمینه بکار گیرد؟
رئیس جمهور کرزی: تجربه ای که من از روابط با ایالات متحده امریکا دارم و معلوماتی را که در اختیارم دارم, میدانم که ایالات متحده امریکا تا حد زیادی در موقفی قرار دارد که میتواند در راه اندازی پروسه صلح بین شورای عالی صلح و طالبان کمک کند. زمانیکه در ماه نومبر سال 2012 میلادی به واشنگتن غرض انجام مذاکرات با ایالات متحده امریکا در رابطه به پروسه صلح رفته بودیم, ایالات متحده امریکا در واقع به نماینده گی از طالبان با ما صحبت میکردند بناً آنها در چنین موقفی قرار دارند.
سوال: آیا منظور تان این است که ایالات متحده امریکا روابط پنهانی با طالبان دارد؟
رئیس جمهور کرزی: یقیناً, آنها روابط پنهانی دارند اما این بدان معنی نیست که ایالات متحده امریکا نمی تواند پروسه صلح را راه اندازی کند. زمانیکه می گویم آنها می توانند در راه اندازی پروسه صلح کمک کنند, به خاطر آنست که همه ابزار دیگر در اختیار آنان قرار دارد و بخاطراینکه ایالات متحده امریکا با پاکستان روابط دوستانه دارد و از آن کشور حمایت می کند, پاکستان یقیناً با طالبان در تماس است. ایالات متحده امریکا توانایی و ابزار آنرا دارد که از طریق پاکستان و بگونه مستقل, صلح و ثبات را در افغانستان تامین کند.
سوال: پس, اگر حرفهای تان را خلاصه کنم, نخست میخواهید که نشانه های مشهود تحقق شرایط تان را مشاهده کنید که این شرایط همانا قطع حملات بر خانه های افغانها و راه اندازی مشهود پروسه صلح بین شورای عالی صلح و طالبان  می باشد. هرآن زمانیکه این نشانه های مشهود تحقق شرایط تان را مشاهده کردید, موافقتنامه امنیتی را امضا می کنید؟
رئیس جمهور کرزی:  بلی, یقیناً, پس از تحقق این شرایط, موافقتنامه دوجانبه امنیتی را امضا می کنم.
سوال: آیا فکر می کنید که بتوانید این سند را قبل از برگزاری انتخابات آینده  امضا کنید؟
رئیس جمهور کرزی: اگر چنین شود, خوب است و اگر نشود, پس رئیس جمهور آینده باید موافقتنامه دوجانبه امنیتی را با امریکا امضا کند.  میدانید! مسوولیت من اجرای اقدامات برای دریافت ضمانت ها از ایالات متحده امریکا در رابطه به موافقتنامه امنیتی است تا این سند اهداف افغانها را برآورد سازد و تا زمانیکه این ضمانت ها را بدست نیاورم, اجازه امضای موافقتنامه امنیتی را نمی دهم. به هراندازه ای که این سند منافع ایالات متحده امریکا و سازمان ناتو را تامین می کند, به همان اندازه باید منافع مردم افغانستان را نیز تامین کند و قبل از امضای موافقتنامه امنیتی, من باید از آینده, مصوونیت, امنیت و صلح مردم افغانستان اطمینان کامل بدست آورم. حالا سوال اینجاست که چرا لویه جرگه مشورتی را فراخواندم؟ لویه جرگه مشورتی را بخاطری فراخواندم تا مردم افغانستان بتوانند این سند را ببینند و اگر از سوی آنان مورد تائید قرار گرفت, پیامی برای امریکا خواهد بود که ما خواهان روابط با آنها هستیم, حالا که پیام ما را مبنی براین دریافت کردند که ما خواهان روابط با آنها هستیم, باید رفتار و سلوک خود را تغییر دهند. ایالات متحده امریکا نباید کاری کند که برای افغانستان زیان بار باشد ویا هم کشور ما را تضعیف کند. حالا که از هم پیمان بودن به آنها اطمینان دادیم, باید هم پیمان ما شوند و به مانند یک هم پیمان, نه دشمن ویا رقیب عمل کنند.
سوال:  آیا احساس می کنید که گاه گاهی, ایالات متحده امریکا  با افغانستان همانند دشمن برخورد می کند؟
رئیس جمهور کرزی: انجام حملات بر خانه های افغانها و راه اندازی جنگ روانی علیه مردم افغانستان, کار یک دشمن است.
سوال: منظور تان از جنگ روانی چیست؟
رئیس جمهور کرزی: جنگ روانی علیه اقتصاد افغانستان که همانا تلاش های تشویقی برای خروج شرکت های تجارتی از افغانستان و فرار سرمایه ها  از افغانستان و همچنان تلاش برای ترساندن افغانها از عواقب خروج نیروهای خارجی پس از 2014 میلادی می باشد. همه این تلاش ها جنگ روانی محسوب می شود.

سوال: آیا فکر می کنید که این تلاش ها، نتیجه و یا محصول تبلیغات دولتی است؟
رئیس جمهور کرزی: یقیناً, بدون شک, بدون کوچکترین تردید, این وضعیت نتیجه تبلیغات دولتی است. اگر از همه این مسایل اطمینان نمی داشتم, هرگز بر شرایط خویش تا این حد تاکید نمی کردم, بخاطر همین اطمینان است که خواهان آغاز پروسه صلح و قطع حملات بر خانه های افغانها هستم.
سوال:  در برخی از اظهارات تان, شما طالبان و امریکایی ها چنان مقایسه کرده اید که گویا آنها دشمنان تان باشند و این کار بازتاب تکان دهنده ای در ایالات متحده امریکا داشته است زیرا امریکایی ها این حرف های تان را درک نمی کنند به دلیل آنکه امریکایی ها با شما از ابتدا کمک کردند, مصارف تان را تمویل کردند و مبالغ پول زیاد را در اختیار تان قرار دادند و برای افغانها آموزش فراهم  ساختند اما شما در رابطه به آنان چنان حرفهای را اظهار کردیده اید که گویا امریکایی ها طالبان باشند, آیا شما اینگونه فکر می کنید؟
رئیس جمهور کرزی: من این چنین نگفته ام. به یقین, من از کمک های مؤثریکه ایالات متحده امریکا با افغانستان کرده اند, سپاسگزار هستم و به همینگونه مردم افغانستان نیز از کمک های آنان سپاسگزار هستند. ما میخواهیم مکرراً از ایالات متحده امریکا بخاطر مساعدت های شان تشکر  کنیم اما در مواردیکه ایالات متحده امریکا برخلاف اراده ما عمل کرده اند, با وجود آنکه بارها به آنها در این خصوص گفته ایم و در مواردیکه عملکرد آنها برای افغانها زیان بار بوده است, اینرا مکلفیت خود میدانم که بر آن انتقاد کنم و صدایم را در برابر آن بلند کنم, این کارم مقایسه امریکایی ها با طالبان نبوده بلکه بیان حقیقت بوده است. هرگاه طالبان باعث قتل مردم  افغانستان می شوند, این عملکرد آنان را محکوم می کنم. در عین حال, بخاطر افغان بودن شان, طالبان را برادر خطاب می کنم و از آنان میخواهم که دوباره به خانه های شان برگردند و با کشور شان صلح کنند و در آن زنده گی کنند زیرا همه ما افغان هستیم. برای امریکایی ها گفته ام که امریکا بخاطر جنگ علیه تروریزم و افراطیت به افغانستان آمده است, چرا افغانها باید قیمت جنگ  علیه تروریزم را بپردازند؟  چرا بخاطر یک طالب مجهول الهویه, خانه یک افغان از سوی نیروهای امریکایی مورد حمله قرار گیرد؟ هزارها مثال از این عملکرد منفی امریکایی ها را در افغانستان داریم. چرا باعث قتل و رنج اطفال و زنان ما می شوند؟ پایان این عملکرد های منفی برای وقار ما افغانها بمثابه یک ملت و منحیث انسانها، مهم می باشد. آیا ایالات متحده امریکا  بخاطر یک فرد منفور , یک فرد قاتل  ویا تروریست , حملات طیارات بی پیلوت را بر خانه اتباع امریکایی در امریکا انجام می دهد؟  واضح است که انجام نمی دهد. اگر در امریکا انجام نمی دهد, پس سوال اینجاست که چرا ایالات متحده امریکا باید در افغانستان این کار را انجام دهد؟  آیا حیات یک افغان کم ارزش تر از حیات یک تبعه امریکایی است؟  من به این باور نیستم. برای یک تبعه امریکایی و یک افغان مساویانه احترام دارم. از امریکا نیز میخواهم تا به زندگی یک طفل افغان مانند یک طفل امریکایی مساویانه احترام گذارد.  همانند همهء بشریت, ما افغانها کم ارزش تر از سایر انسانها نیستیم بلکه به اندازه انسان های دیگر در این دنیا دارای ارزش هستیم. بناً این همان امریست که همواره بر آن تاکید خواهم کرد. این تاکیدم هرگز, هرگز تغییر نمی کند.
سوال:  بخاطر وارد کردن فشار بر شما,  شمار زیادی از مقامات امریکایی می گویند که اگر موافقتنامه دوجانبه امنیتی در پایان سال جاری میلادی امضا نشود, هرگز امضا نخواهد شد و گزینه خروج کامل نیروهای خارجی عملی خواهد شد.  میدانم که تصور شما این است که آنها برحق نیستند و این تهدیدات آنان را غیرواقعی می دانید , آیا حرف های امریکایی ها در رابطه به گزینه خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان جدی نیست؟ آیا فکر می کنید که این حرف های آنان غیرواقعی است؟  لطفاً در این خصوص وضاحت دهید!
رئیس جمهور کرزی: حتی اگر این تهدیدات و حرفهای امریکایی ها واقعی هم باشد, تا زمانیکه شرایط ما تحقق نیابد، این سند امضا نخواهد شد و امریکا نمی تواند با تحمیل فشار ها ما را در تنگنا قرار دهد. اگر امریکا می خواهد متحد ما باشد، پس نباید از نیاز های ما بهره برداری کند و آنچه را که در این اواخر می شنویم، در حقیقت همان بهره برداری استعماری است که در گذشته ها وجود داشته و افغانها به آن سر تسلیم فرو نخواهند آورد، افغانها استعمارگران را شکست داده اند و به این کار اجازه نمی دهند، بلکه خواهان روابط قابل احترام با امریکا می باشند. افغانها مردم با عزتی هستند و با دوستان خود با عزت رفتار می کنند.
سوال: پس, آیا فکر می کنید که ایالات متحده امریکا همانند قدرت استعماری در افغانستان عمل می کند؟
رئیس جمهور کرزی: یقیناً,  امریکایی ها تهدید می کنند که معاشات شما را نخواهیم پرداخت، افغانستان را به جنگ داخلی سوق میدهیم و صلحی در کشورتان وجود نخواهد داشت. اینها تهدیدات امریکایی ها اند.  اگر ایالات متحده امریکا می خواهد همکار ما باشد، باید مانند دوست عمل کند و خانه های افغانها را باید احترام کند, باعث قتل اطفال ما نشوند و مانند یک هم پیمان عمل کند و ما نیز مانند یک متحد و هم پیمان عمل کرده و باعزت و بگونه ابرومندانه آنرا انجام خواهیم داد.
سوال: پس حتی اگر این تهدیدات  ایالات متحده امریکا واقعی باشد, باور شما در این رابطه چیست؟
رئیس جمهور کرزی: حتی اگر این تهدیدات ایالات متحده امریکا واقعی باشد, خواه این تهدیدات امریکا واقعی باشد یا غیرواقعی, تغییری را در موقف ما به وجود نمی آورد,  ما می خواهیم تعهداتی را که به مردم خویش در راستای زنده گی و صلح داده ایم، از سوی امریکایی ها  احترام و شنیده شود.
سوال: پس, آیا تلاش ها برای برانگیختن خطر خلای ستراتیژیک در افغانستان و قطع تمویل مصارف افغانستان, هیچگونه تاثیری بجا نخواهد گذاشت؟
رئیس جمهور کرزی:  اگر این کارها صورت گیرد, ملت ما از بین نخواهد رفت، برای ما دشوار خواهد بود اما  به زنده گی خود ادامه خواهیم داد و در محدوده امکانات خود زنده گی خواهیم کرد و منحیث یک ملت و دولت به حیات خود ادامه خواهیم داد. اگر امریکایی ها و سازمان ناتو با منابع دست داشته شان در افغانستان حضور داشته باشند و با امیدواری که داریم، اگر این منابع آنها به طور درست مصرف شود , ضایع یا تاراج نگردد, از یک در بیاید و از در دیگر خارج نشود, اگر اینگونه نبود, اگر خانه های افغانها احترام شد و صلح در کشور  تامین گردید, موجودیت امریکا و ناتو به سود افغانستان خواهد بود و ما به آن ارزش قائل هستیم اما اگر موجودیت آنان به قیمت حمله بر خانه های افغانها, امنیت و عزت آنها تمام شود و اگر موجودیت آنها به معنای جنگ, بم گذاری ها و کشتار دوامدار  در افغانستان باشد, ارزش آنرا ندارد و به سود افغانستان نخواهد بود. ما صلح را بر موجودیت چند فرد ثروتمند ترجیح میدهیم و نمیخواهیم سایر شهروندان ما بمیرند ویا رنج بکشند.
سوال: آقای نواز شریف صدراعظم پاکستان هفته گذشته طی سفر رسمی به کابل آمده بود. این سفر وی در شرایط جدید پاکستان با به روی کار آمدن یک قدرت و حکومت ملکی  که میخواهد در برابر دستگاه نظامی پاکستان ایستاده گی کند, حایز اهمیت می باشد.  ما میدانیم که دستگاه نظامی پاکستان, نقش منفی در افغانستان داشته است.  نمیدانم که آیا امیدواری های  از حکومت جدید ملکی پاکستان دارید ویا خیر. مسئله دیگر همانا موضوع ملا برادر می باشد که از بند رها شده است. نمیدانم که آیا کاملاً رها شده است ویا در منزلش تحت نظارت بسر می برد.  به هر حال, یک هیأت از جانب شورای عالی صلح افغانستان بمنظور ملاقات با ملا برادر به پاکستان رفت, تا جاییکه به موضوع ملابرادر مربوط می شود, آقای نواز شریف چه اطمینانی برایتان داده است و دیگر اینکه پاکستان چه نقش مثبتی را میتواند در افغانستان ایفا کند؟
رئیس جمهور کرزی: قبل از اینکه آقای نواز شریف صدراعظم پاکستان شود و پس از آن, با وی سه و یا چهار بار ملاقات کرده ام. وی نیت و اراده نیک برای کشورش پاکستان دارد و یک پاکستانی وطن دوست است. نواز شریف می خواهد که کشورش به موفقیت هایی دست یابد. پاکستان نیز از چند سو با چالش ها مواجه است بنابرین یقین دارم که وی نیت خیر دارد. نواز شریف می گوید که خواهان بهبود روابط با کشور های همسایه اش منجمله افغانستان و هند می باشد. تا حالا، وی نهایت تلاش کرده است تا به تعهدات اش در برابر ما بشمول تعهدش در رابطه به ملابرادر عمل کند.  طی دیدار  چندروز قبل نواز شریف به کابل , به یک سلسله تفاهمات معین نیز رسیدیم.  امیدوارم که پاکستان این تفاهمات  را مشترکاً با افغانستان  و به کمک ایالات متحده امریکا عملی کند.  پس بیایید که امیدوار باشیم. 
سوال: آیا میتوانید بگویید که با جانب پاکستان به چه تفاهماتی رسیده اید؟
رئیس جمهور کرزی:  در این مرحله نه، به مجردیکه این تفاهمات عملی شد, از آن بدون تاخیر باخبر خواهید شد.
سوال:  پس, آیا فرصت آن وجود خواهد داشت تا در چند هفته آینده, شاهد ابتکار بزرگی باشیم؟
رئیس جمهور کرزی:  این ابتکار را از دید بزرگی یا کوچکی توضیح نمی کنیم بلکه امیدوار هستیم که گام هایی به جلو در رابطه به پروسه صلح در افغانستان برداشته شود.
سوال: فکر میکنم طرح دفتر طالبان در دوحه در ماه جولای گذشته با شکست مواجه شد و ما همه از آن آگاه هستیم. آیا توقع دارید که دفتر طالبان در قطر مجدداً گشایش یابد ویا اینکه میخواهید که آنرا به کشور دیگر انتقال دهید؟
رئیس جمهور کرزی: از ابتدا, طرح دفتر طالبان در دوحه , طرح  ما نبود.   طرح دوحه , طرح امریکایی ها بود.  در این خصوص, برای مدت تقریباً دو سال با امریکایی ها مذاکره کردیم. از همان آغاز, به امریکایی ها گفتیم که دوحه  کشور مورد نظر ما نیست. برایشان گفتیم که ما میخواهیم که پروسه صلح در افغانستان صورت گیرد و اگر در افغانستان صورت نمی گیرد, پس باید در عربستان سعودی یا ترکیه صورت گیرد اما امریکایی ها روی قطر اصرار میکردند و بعداً ما شرایط خود را  مطرح کردیم, امریکایی ها شرایط ما را پذیرفتند و رئیس جمهور امریکا برایم نامه اطمینانیهء ارسال کرد اما زمانیکه دفتر طالبان در قطر افتتاح شد, دقیقاً بر خلاف اطمینان امریکایی ها شکل گرفت بناً قطر دیگر گزینه ای برای ما نیست.
سوال: آیا اجازه نمی دهید که دفترقطر مجدداً گشایش یابد؟
رئیس جمهور کرزی:  اجازه نمی دهیم که به همان شکل گشایش یابد. ابداً اجازه نمی دهیم. ما خواهان مذاکرات با طالبان هستیم. پیام من برای برادران طالب این است که آنها کشوری دارند و آن کشور هم افغانستان نام دارد, آنها می توانند غرض انجام گفتگوها با ما به کشور شان آزادانه بیایند.  گزینه نخست ما افغانستان است اما اگر آنها خواهان آغاز مذاکرات در جای دیگری هستند, پس بخاطر تامین صلح در کشور, با آن موافقت خواهیم کرد.
سوال: اما شما بهتر از من میدانید که مشکل بزرگ این است که حداقل بطور رسمی, طالبان نمی خواهند مستقیماً با شما مذاکره کنند.
رئیس جمهور کرزی: این حرفها حقیقت ندارد.  به همین دلیل است که می گویم کشور های که می توانند پروسه صلح را راه اندازی کنند, امریکا و پاکستان می باشند. این حرفهای عدم تمایل برای مذاکره با حکومت افغانستان , حرفهای طالبان نیست بلکه اعلامیه های است که بنام طالبان ولی از سوی کشورهای دیگر نشر می شوند.
سوال: در رابطه به اعلامیه ای که برای گشایش دفتر طالبان در قطر نشر شده بود، چه می گویید؟
رئیس جمهور کرزی: ما میدانیم که آن اعلامیه را کی برای طالبان نوشته بود.
سوال: آیا طالبان خود آن اعلامیه را ننوشته بودند؟  آیا میخواهید بگوئید کار مشترک امریکا و پاکستان بود؟
رئیس جمهور کرزی: حالا در این مقطع زمانی به جزئیات آن نمی پردازم اما بعدها ممکن در مورد جزئیات آن صحبت کنم. ما میدانیم که این اعلامیه از سوی طالبان ترتیب نگردیده بود و این را نیز میدانیم که کی این اعلامیه را برای آنان نوشته بود.
سوال:   حقیقت این است که طالبان با تاسف شما را دست نشانده می پندارند و می گویند که آنان میخواهند با آن کشوری که شما را به قدرت رسانده است، مذاکره کنند و شما را کاملاً نادیده می گیرند. چگونه میتوانید بمثابه طرف مشروع از سوی طالبان شناخته شوید؟
رئیس جمهور کرزی: حتی این هم حرف های طالبان نبود بلکه از سوی برخی ها تلاشی صورت گرفت  تا شرایط را در افغانستان بگونه مساعد سازد که صلح در آن تامین نشود.
سوال:  پس، شما به این باور هستید که در واقع اظهارات مبنی بر اینکه طالبان نمی خواهند با شما مذاکره کنند, از سوی طالبان نبوده بلکه از جانب قدرت دیگری ویا هم از جانب کدام قدرت همسایه بوده است؟
رئیس جمهور کرزی: بلی, کشور همسایه ویا کشور های دیگر!  ما میدانیم که طالبان خواهان مذاکره و گفتگو با ما هستند.  ما با آنها در تماس هستیم.
سوال:  آیا شما با طالبان در تماس هستید؟
رئیس جمهور: بلی, ما با آنها در تماس هستیم.
سوال: پس, آیا میتوان گفت که در واقع, مسئله توافقنامه دوجانبه امنیتی و موقف وطن دوستانه که شما از خود بطور جدی تبارز می دهید همانا روشی باشد تا  به افرادی  که مشروعیت تان را به چالش می کشند, نشان دهید که شما یک رئیس جمهور مشروع هستید؟
رئیس جمهور کرزی: نخیر, این گونه نیست. من از مشروعیت حکومت  افغانستان آگاه هستم, میدانم که در کدام موارد مستقل عمل کرده میتوانیم و نیاز های ما چیست. همین نیازمندی است که موقف استقلالیت ما را  ضعیف می سازد. به عبارت دیگر, از مشروعیت حکومت افغانستان کاملاً آگاه هستم, این را هم میدانم که در تصمیم گیری ها استقلالیت داریم اما از نیازمندی های کشور خود نیز آگاه هستم و از این نیز باخبر هستم که این نیازمندی ما را وابسته می سازد و در برابر نفوذ بیگانه گان ما را آسیب پذیر می سازد. این وضعیت از موثریت اقدامات مستقلانه ما می کاهد. پس استقلالیت در تصمیم گیری از مستقلانه عمل کردن یا هم عملی کردن فیصله ها فرق دارد.  مانع یا نارسایی در راه تطبیق فیصله های ما وجود دارد, این وضعیت بخاطر اثبات وطن دوستی ویا استقلالیت نیست بلکه تلاشی است نخست برای ثابت ساختن حق یک شهروند و سپس حق یک انسان در این دنیا. آیا اجازه می دهید که شهروندان فرانسوی و اطفال آنان در فرانسه تحت نام جنگ علیه تروریزم کشته شوند؟ نخیر, اجازه نمی دهید.  در جاییکه به دادن قربانی ها نیاز بود, در جاییکه احساس کردیم که جنگ علیه تروریزم موثر است, ما قربانی دادیم اما در جاییکه خود میدانم که کار نادرستی صورت گرفته است, منحیث یک انسان در جهان و بحیث رئیس جمهور افغانستان, دفاع و حراست از افغانستان و مردم افغانستان, مکلفیت من است. حالا اگر من رئیس جمهور افغانستان نمی بودم, اگر یک شهروند  عادی می بودم و عین مظالم بگونه مثال در کشور افریقایی بورکینه فاسو صورت می گرفت, منحیث یک شهروند عادی و یک انسان بر آن اعتراض می کردم. اما در اینجا من مسوولیت عمل کننده را بدوش دارم, وجدانم برایم اجازه می دهد و منحیث رئیس جمهور کشور,  مکلفیت ام ایجاب می کند  که از مردم خودم دفاع کنم. این کار هیچ ربطی با تلاش برای تبارز دادن وطن دوستی ندارد, احساس وطن دوستی من همیشه وجود دارد و در آینده نیز وجود خواهد داشت. من تنها فرد وطن دوست در افغانستان نیستم بلکه میلیون ها افغان دیگر  نیز در این کشور وجود دارند که شاید احساس وطن دوستی شان بیشتر از من باشد. این کار من, بیان حق و تلاشی برای اصلاح یک کار نادرست می باشد. 
سوال: خوب, حالا برمیگردم به برخی از انتقاد هایی که از شما در رابطه به فساد اداری در افغانستان صورت گرفته است. میدانید که این یک مشکل بسیار بزرگ است.  پس, به نظر شما, کی مسوولیت مبارزه علیه فساد را بدوش دارد؟ آیا مبارزه علیه فساد ، یک مسوولیت مشترک است؟ آیا منشای خاصی فساد  در کشور وجود دارد؟ مسئله فساد در کشورتان را چگونه تحلیل می کنید و مسوولیت تان در این خصوص چیست؟
رئیس جمهور کرزی: بدون شک, می پذیریم که فساد اداری در افغانستان وجود دارد.  بدون تردید, فساد اداری در نظام افغانستان وجود دارد.  فساد اداری جامعه بین المللی بخصوص در قرارداد های ایالات متحده امریکا و  در روش سپردن و تطبیق قراردادها نیز وجود دارد. بگونه مثال: شرکت های خصوصی امنیتی که ایالات متحده امریکا آنها را در افغانستان بکار گماشته بود, یکی از بزرگترین منبع فساد, قانون شکنی و نا امنی  در افغانستان بودند و بدتر از همه این شرکت های خصوصی امنیتی ساختار های موازی با قوای امنیتی افغانستان بودند. امریکایی ها یک دولت فاسد را در داخل دولت دیگر  ایجاد کرده بودند.
سوال: آیا منظور تان ملیشه ها است؟
رئیس جمهور کرزی:  نخیر, منظورم شرکت های خصوصی امنیتی است که ایالات متحده امریکا آنها را در افغانستان بکار گماشته بود, مانند شرکت داینکور, شرکت های دیگر و همکاران افغان آنان. برای پنج, شش سال بخاطر متوقف ساختن فعالیت این شرکت ها مبارزه کردم اما امریکا مخالفت می کرد. ایالات متحده امریکا اصرار می کرد که این شرکت ها باید در اختیار آنان قرار داشته باشد.  به عباره صریح,  فساد افغانستان مانند جوی و فساد امریکا و فساد بین المللی در افغانستان مانند دریا است.  میتوانستم بخاطر مبارزه علیه هر دو نوع فساد اداری در کشور  اقدامات جدی تر را عملی کنم اما این اقدامات جدی تر فساد را در افغانستان ریشه کن نمی کرد  بلکه باعث تنش در بین جامعه افغانی و حکومت میشد. زمانیکه از ایالات متحده امریکا، خواستار فسخ قراردادهای آنان با شرکت های امنیتی خصوصی گردیدم؛ براساس معلومات قبلی, امریکایی ها نزد هر فرد و هر گروه سیاسی  رفتند که با من روابط حسنه ویا بر من نفوذ داشتند و برای آنان, فرزندان و اعضای فامیل آنها پیشنهاد عقد قرارداد های خدمات امنیتی را کردند و همه این افراد ناچار نزد من با درخواست های دست داشته شان آمدند و از من میخواستند که: "آقای رئیس جمهور, ایالات متحده امریکا میخواهد به ما قرارداد خدمات امنیتی بسپارد, به وزارت مربوطه هدایت دهید تا اجازه شرکت خصوصی امنیتی را به ما بدهد."  اما من این کار را نکردم. برخی این دوستانم از من ناراضی شدند و شمار دیگری آنان هنوز هم از من آزرده خاطر اند. پس, زمانیکه علیه فساد اقدام کردم، ایالات متحده امریکا با نیت متوقف ساختن من, مانع تلاش هایم در برابر فساد شد و  امریکایی ها با اراده تیره ساختن روابطم با افراد, دوستانم, بازیگران سیاسی و بصورت عموم بخاطر ایجاد بی نظمی در افغانستان اقدام کردند.
سوال: در روزنامه نیویارک تایمز مقاله ای را که نویسنده آن ویلیم دال ریمپل بود خواندم. با وی حرفهای داشتید و او نیز از شما نقل قول کرده بود. اگر اشتباه نکنم از شما نقل قول کرده بود که گویا اجندای پنهانی یا برنامه پنهانی بین ایالات متحده امریکا و طالبان بخاطر تجزیهء افغانستان وجود دارد؟
رئیس جمهور کرزی:  اینگونه نبود بلکه مشابه به آن حرفهایی گفته بودم. برخی از کشور ها و همچنان بعضی افراد بنام طالبان نزدم آمدند و بطور غیرمستقیم پیشنهاد های را مطرح کردند که اگر به طالبان مناطقی در افغانستان داده شود تا آنها بتوانند در آنجا بطور رسمی اداره خود را ایجاد کنند, این کار منجر به پروسه صلح خواهد شد.  من این طرح ها را ایجاد دو دولت در داخل یک کشور تلقی کردم. پس از آن, با برخی از شخصیت های طالبان که عملاً در تحریک طالبان ذیدخل اند و با آنها تعلقاتی دارند, از طریق تیلفون صحبت کردم و از آنان خواستم تا در این رابطه معلومات کنند. سپس, آنها برایم گفتند که بلی, برخی ها نزد آنها نیز آمده بودند و شماری از مناطق افغانستان را برایشان پیشنهاد کرده بودند اما تحریک طالبان این طرح آنان را رد کرده بود. به باور من, طرح قطر برای همین هدف طرح ریزی شده بود.  به آن گونه که گشایش دفتر طالبان در قطر اعلان شد و همان روزی که اعلان شد, اینرا ثابت ساخت که برخی فعالیت های مشخص دیگر بنام پروسه صلح صورت می گیرد. این کار نشان داد که برخی از غربی ها خواهان انجام مذاکرات بین شورای عالی صلح و طالبان نبودند بلکه در عوض, خواستار انجام گفتگوها بین طالبان و سایر گروه های قومی در افغانستان بودند, بنابرین این غربی ها تلاش می کردند تا به جنگ افغانستان ماهیت قومی بدهند و بعد از آن, زمینه مذاکرات جنگ سالاران و گروه های قومی را با طالبان مساعد بسازند. این موضوع ثابت شد و بالاخره این طرح با شکست مواجه شد بخاطریکه مردم افغانستان قویاً برضد آن عکس العمل نشان دادند.
سوال:  آیا این طرح برای تجزیهء واقعی افغانستان بین  گروه های غیرطالب در شمال و گروه طالبان در جنوب  برنامه ریزی شده بود؟
رئیس جمهور کرزی:  هر طرحی که وجود داشت اما اصل موضوع این بود که غرب از طریق انجمن های مانند بنیاد اسپن که یک مؤسسه امریکایی است و همچنان توسط برخی از نماینده گان کانگرس امریکا ویا سایر افراد, نشست هایی را در آلمان برگزار کرد که در آن غربی ها تلاش کردند تا نظام فدرالی را بر افغانستان تحمیل کنند و سپس برخی از مناطق افغانستان را به طالبان واگذار نمایند. ما کاملاً اطمینان داریم که این تلاش بخاطر تضعیف و تجزیه افغانستان به نظام های ملک الطوایفی و ایجاد یک حکومت مرکزی ضعیف صورت گرفت و دلیل آن که امریکاییان و برخی اروپایی ها کوشش کردند تا انتخابات ریاست جمهوری سال 2009 میلادی را بی اعتبار بسازند, نیز بخاطر این بود که افغانستان یک حکومت مرکزی ضعیف و دارای مشروعیت کمتر داشته باشد, تا آنها بتوانند بر آن اعمال نفوذ کنند و از آن هر طوریکه می خواهند, بهره برداری کنند.
سوال:  پس, این مسئله مرا به موضوع انتخابات آینده ریاست جمهوری می کشاند, شما این مسئله را در سخنرانی تان در لویه جرگه مشورتی مطرح کردید زیرا یکی از مقامات امریکایی از احتمال رفتن انتخابات آینده به دور دوم حرفهایی گفته بود. پس از آن, شما این شرط را مطرح کردید و گفتید که امریکا نباید در انتخابات آینده مداخله کند و این شرط از جمله شرایط تان برای امضای موافقتنامه دوجانبه امنیتی نیز بود؟  آیا شما این حرفهای مقامات امریکایی  مبنی بر رفتن انتخابات آینده به دور دوم را  مداخله امریکا نمی دانید؟
رئیس جمهور کرزی:  به نوعی, بلی این حرفها را مداخله  میدانم. شما میدانید که ما از انتخابات سال 2009 تجربه داریم.  نمیدانم که آیا شما مصاحبه آقای کای آیدی نماینده خاص اسبق سرمنشی سازمان ملل  را که چند روز قبل در یکی از تلویزیون های افغانستان انجام داد, شنیده اید ویا خیر و همچنان مصاحبه معاون اسبق کمیسیون انتخابات را. طی این مصاحبه ها شنیده اید، این دو فرد  از مداخلات آشکار در انتخابات 2009 افغانستان صحبت کردند. بگونه مثال, جنرال ماریو فرانسوی, رئیس ماموریت نظارتی اروپا بر انتخابات به کمیسیون قبلی انتخابات رفته بود و خودش به کمیشنر انتخابات گفته بود که  انتخابات و ایجابات قانون اساسی را فراموش کند و در عوض, زمینه تفاهم بین دو کاندید برتری که بیشترین آرای مردم را بدست آورده بودند, مساعد بسازد. به همین گونه, گالبریت که در آن زمان معاون کا آیدی در افغانستان بود, به معاون کمیسیون انتخابات گفته بود که وی میخواهد که کرزی در این انتخابات بازنده شود اما زمانیکه معاون کمیسیون انتخابات به وی گفته بود که: خوب این موضوع به مردم تعلق می گیرد که چه فیصله می کنند.  پس از آن,  وی تهدید شده بود و برایش گفته بودند که جوان است و باید به فکر آینده خود باشد. آقای گالبریت به منشی عمومی کمیسیون انتخابات نیز گفته بود که اگر وی نتایج انتخابات را بدون اجازه آنها اعلان کند, قبرش را به دست خود آماده خواهد کرد. مداخله تا این حد جدی بود.   ما میدانیم که برخی از حملاتی که در شماری از مناطق افغانستان بشمول کندهار, پکتیا, کندز و بغلان بنام طالبان صورت گرفت, در واقع از سوی طالبان نبود بلکه تلاشی بود برای محروم ساختن برخی ازمناطق کشور از حق رأی دهی و زمانیکه این تلاش آنان نیز به شکست مواجه شد. پس از آن, تلاش کردند که بیشتر از یک میلیون رأی را باطل اعلان کنند و این کار را بخاطر ایجاد یک حکومت ضعیفی انجام دادند که مشروعیت اش در نتیجه مدارا و سازش بدست آمده باشد. صرف سه روز قبل از برگزاری جرگه مشورتی در رابطه به موافقتنامه امنیتی, سفیر امریکا نزد من آمد و  زمانیکه در رابطه به امنیت خانه های افغانها اختلاف پیدا کردیم, از وی پرسیدم که چرا نمی توانند برای امضای این سند منتظر حکومت آینده نمی باشند؟  شاید مسوولین حکومت آینده موقف نرمتر داشته باشند و شاید رئیس جمهور آینده, تجارب تاسف باری را نداشته باشد که من متقبل شده ام و شاید در برابر شما صادق تر باشد. سفیر امریکا برایم گفت: نخیر, ما نمیتوانیم انتظار بکشیم. برایش گفتم که صرف موضوع چند ماه است. برایم جواب داد که نخیر اگر انتخابات به دور دوم برود, برگزاری دور دوم چهار تا شش ماه را دربر می گیرد. سوال اینجاست که چرا برگزاری دور دوم انتخابات باید چهار تا شش ماه را دربر گیرد؟ دور دوم باید مطابق قانون در ظرف دو هفته برگزار شود. چرا انتخابات باید به دور دوم برود؟ اگر دور اول انتخابات نتیجه نداد, انتخابات به دور دوم میرود و برگزاری آن تا چهار، شش ماه را دربر می گیرد. این حرفهای وی برای من زندگ خطر بود، بناً این کار دقیقاً تکرار تجربه انتخابات 2009 بود که در آن, دور اول فسخ شد و مورد سواستفاده قرار گرفت و بعد هم دور دوم برگزار نشد. انتخابات 2009 در ماه اگست صورت گرفت ولی نتایج آن در ماه نومبر یا دسامبر اعلان شد. یعنی از زمان برگزاری تا اعلان نتایج انتخابات چهار ماه را دربر گرفت.  دو ویا سه روز قبل از لویه جرگه مشورتی,  وضعیت انتخابات گذشته در ذهنم مجسم گردید, بناً این شرط عدم مداخله امریکا در انتخابات را گذاشتم.
سوال: آیا هنوز هم این شرایط را مطرح می کنید؟
رئیس جمهور کرزی: این موضوع را با خانم سوزان رایس, مشاور امنیت ملی امریکا مطرح کردم و وی برایم اطمینان داد که ایالات متحده امریکا در انتخابات آینده ریاست جمهوری مداخله نخواهند کرد. من این حرف وی را منحیث اطمینان می پذیرم اما با آن هم, درستی و صحت آن را معلوم خواهم کرد.
سوال:  آیا فکر می کنید که انتخابات در ماه اپریل صورت خواهد گرفت؟  آیا انتخابات آینده به موقع برگزار خواهد شد؟
رئیس جمهور کرزی: انتخابات باید به موقع برگزار شود و من بر تعهدم در برابر انتخابات پابندم.
سوال: خوب, آیا اجازه نخواهید داد که دور اول انتخابات برای بعدها به تعویق بیافتد؟
رئیس جمهور کرزی: فیصله در این رابطه به کمیسیون انتخابات مربوط می شود. تا جاییکه به من ارتباط دارد, در فیصله کمیسیون انتخابات مداخله نخواهم کرد و اگر کمیسیون انتخابات بخواهد که انتخابات را به تاریخ 5 اپریل برگزار کند, من نیز آنرا خواهم پذیرفت.
سوال: منحیث سوال آخر,  برادر تان آقای قیوم کرزی نیز از جمله کاندیدان ریاست جمهوری است. تعداد زیادی از مردم گمان می کنند که ممکن وی کاندید دلخواه شما باشد, آیا از برادر تان قیوم کرزی حمایت خواهید کرد؟ آیا در انتخابات مداخله نمی کنید؟
رئیس جمهور کرزی: از برادرم قیوم کرزی خواستم که خود را برای انتخابات آینده کاندید نکند.
سوال: آیا شما مخالف کاندیداتوری وی بودید؟
رئیس جمهور کرزی: با الفاظ صریح برایش گفتم که خود را کاندید نکند زیرا اگر وی کاندید باشد, همه آنانیکه میخواهند مرا به مداخله در انتخابات متهم سازند, فرصت خواهند یافت تا به آسانی این کار را انجام دهند اما وی برایم گفت که نخیر میخواهد که خود را برای انتخابات آینده کاندید کند. منحیث شهروند افغانستان، وی حق کاندیداتوری را دارد اما من دیدگاه و نگرانی های خودم را دارم.
سوال: برادر دیگر تان , آقای محمود کرزی از کاندیداتوری وی حمایت می کند و وی را تشویق به این کار می کند؟
رئیس جمهور کرزی: بلی! 
سوال: میدانم که روابط بین شما و محمود کرزی بسیار خوب نیست. آیا این حقیقت دارد؟  آیا تیره گی روابط در بین اعضای خانواده  تان وجود دارد؟
رئیس جمهور کرزی: به این حد تیره گی که شما به آن اشاره کردید در بین اعضای خانواده ام وجود ندارد ولی با برخی کار های که صورت می گیرد, مخالفت دارم.
سوال:  آقای رئیس جمهور, بسیار زیاد تشکر!
رئیس جمهور کرزی: از شما هم تشکر!