نو روز؛ تجلیل از زیبایی و ارج گزاری به نعمت های الهی

کابل/ ۳۰حوت/ باختر

فردا نوروز است!

گزارشگر آژانس باختر می نگارد؛ نوروز یکی از کهن‌ترین جشن‌های مردمی است که شامل یک بخش مشخص حوزۀ تمدنی می شود.

نوروز مال سده ها نه، بل ارزش فرهنگی است که ما را  با هزاران سال قبل  پیوند می دهد، براساس روایت ها، نوروز با تاج‌نشینی جمشید یکی از شاهان پیشدادی در بلخ بامی بود، همراه بوده است. روایت هایی هم است، این جشن، کهن‌تر از دوران تاج‌گذاری جمشید بوده است.

گسترش جمعیت در بلخ آن زمان و کوچیدن مردم به بخش های دیگر، عامل آن شد که فرهنگ و سنن مردم به بخش های دیگر منطقه گسترش پیدا کند و حوزۀ تمدنی شکل گیرد، فراختر و بزرگتر شود.

اگر زمانی تنها بلخ زادگاه و پرورش دهندۀ نو روز بود، با گسترش جمعیت و کوچ مردم به نقاط دیگر، نوروز به عنوان یک داشته با ارزش فرهنگی بالنده ترشد و امروز نوروز، در گسترۀ وسیع از جفرافیای زمین، فراتر از افغانستان امروز که وارث آریانای کهن است، از آسیای میانه گرفته تا شرق دور، کشورهای حوزۀ قفقاز خاور میانه تا بخش‌هایی از اروپا تجلیل می شود. نوروز امروز مال مشترک حوزۀ تمدنی است و هر کشوری، اگر افغانستان است ویا ایران، تاجکستان، روسیه، قرغیزستان، قزاقستان، سوریه، عراق، گرجستان، آذربایجان، آلبانی، چین، ترکیه، ترکمنستان، هند، پاکستان، ازبکستان… هر کدام مطابق رسم و سنن که خود نسبت به نوروز ارزش قایل اند، از این جشن که ارج گذاری به زیبایی طبعیت است تجلیل می کنند.

تعریف که از نوروز به عنوان تجلیل از زیبایی و ارج گزاری به نعمت های الهی است.

نوروز نمادی از آشتی و خوشی است و این باعث شد که سازمان ملل روز ۲۱ ماه مارچ را به عنوان روز بین‌المللی نوروز نام‌گذاری کند و با صدور قطعنامۀ شماره ۶۴/۲۳۵، نوروز را هم‌چون میراث ملموس بشری خواند و ترویج و گسترش آن را از وظایف کشورهای عضو آن سازمان دانست.

نوروز با هیچ دین و آئین قدیم پیوند ندارد، و شیوه های تجلیل از آن در هر کشور و در هر مکانی فرق می کند، و نباید سنت و شیوۀ تجلیل از نوروز، ازسوی یک جمع خاص، تعریفی همگانی از این روز باشد و نباید، دیدگاه و رواج خاص، بر چگونگی تجلیل از این روز سبز که پیام خوشی و تنوع را می دهد، روند تجلیل از نوروز را در حوزۀ تمدنی ما متاثر کند.

براساس شواهد تاریخی، این جشن کهن، بیش‌تر با تغییرات فصل و تغییر اقلیم «آب و هوا» پیوند دارد و یک جشن طبیعی است، نه دینی و مذهبی و نه روایت کنندۀ رواج ادیان که منسوخ اند و دیگر پیروی ندارند.

نوروز آغاز گذار انسان از دشواری ها به سوی خوشی است و این حق خدا داد  هر انسان است که از نعمت های خدواند لذت برد و خوش باشد، این جشن طبیعی نمادی نوزایی و زند‌گی دوبارۀ طبیعت است که نمی تواند بازگو کنندۀ عقیده ویا باور دینی پیروان ادیان دیگر باشد.

در عصر متمدن امروز که دنیا در تلاش است شیوه های متعدد همکاری و همگرایی را برای رشد و شگوفایی جوامع بشری به کار گیرد، نوروز می تواند عاملی در راه همکاری و همگرایی منطقه یی باشد و پیام همکاری و درک مشترک را دهد.

دید مشترک از نوروز به عنوان جشن همگانی و عامل تحرک همکاری و همگرایی باعث شد که سازمان ایکو، نوروز را به عنوان یکی از نمادهای وحدت تمدنی اعضای آن سازمان بپذیرد، این سازمان، نوروز را تبسم تاریخی و دیرینه در حوزۀ تمدنی کشورهای عضو خوانده است.

با همه خوشبینی ها و مشکل تراشی ها، نوروز به عنوان یک جشن کهن، وسیلۀ پیوند فرهنگی در منطقۀ ما و فراتر از آن است و ما با همین ایده نوروز را جشن گیریم و افغانستان که خاستگاه و پرورش دهندۀ نوروز است، اکنون نیز همان موقعیت قدیم را دارد، اگر روزی ترویج کنندۀ نوروز بود، اکنون نقطۀ وصل در همکاری های منطقه یی است و ثابت کرده است که چون گذشته جایگاۀ ویژۀ در تعاملات و نزدیکی مردمان منطقه دارد، لازمی است که از فرصت های موجود در این کشور برای آشتی و نزدیکی تمدن ها استفاده شود. صائم