اول می، فرصت برای مسوولان تا خود را دربرابر ناهنجاری برخاسته از بیکاری دریابند

کابل باختر / 11 / ثور دو طالب در
امروز یازده ثور " اول می " روز جهانی کارگر بوده و از این روز، در افغانستان در حالی تجلیل می شود که با گذشت هر روز، زمینه و فرصت های کاری در کشور کاهش میابد و بیکاری به عنوان  بزرگترین معضل اجتماعی در افغانستان بروز نموده است.
مفسر آژانس باختر مینگارد: اول می، روز جهانی کارگر یک مفهوم آشنا در جوامع امروزی است، این روز فرصت آنرا مساعد می سازد تا به ارادۀ کارگر و انسانهای خلاق در کشورها احترام گذاشته شود و نقش آنها در بهبود، رشد و استحکام جوامع تقدیر و گرامی داشته شود.
مگر در افغانستان چنین نیست، زیرا نه تنها برای اشتغال یابی در کشور کار چندان صورت نگرفته بل زمینه ها و فرصت های که از گذشته وجود داشت کم کم از میان رفته و امروز بیکاری حادترین مشکل اجتماعی در افغانستان بوده، مشکل که خود عامل و زادۀ مشکلات دیگر است.
در افغانستان کارخانه ها و فابریکه های تولیدی اندک است بیشتر مزارع،باغ ها و کسبه کاری است که زمینه کار برای بخشی از شهروندان کشور مساعد ساخته  است، مگر کار در این بخش ها به گونه یی نیست که بتواند جوابگو نیازمندی های کنونی باشد، زیرا چگونگی کار در این بخش ها  نیز به گونه یی مطلوب مدیریت نگردیده و سکتور زراعت که ستون اصلی اقتصاد در افغانستان را تشکیل میدهد، بیشتر به شکل بدوی پیش رفته در حالیکه میکانیزه شدن آن میتواند شغل های زیادی را پدید آورد.
در حال حاضر کمیت بیکاران در افغانستان اضافه از سه میلیون نفر تخمین شده است، این کمیت را ،اشخاص تشکیل میدهند که کاملاً بیکار اند، در حالیکه شمار آنانیکه کار همیشگی ندارند تا نو میلیون نفر میرسد.
حرف از مشکل روز افزون و حاد شدن بیشتر معضل  بیکاری در افغانستان  در حالی به میان می آید که همه ساله مسوولان با وعده های و تعهدات زیادی برای مردم ،از اشتغال یابی و ایجاد فرصت های کاری سخن میگویند، مگر کمتر به آن عمل می شود.
با آنکه سطح بیکاری در کشور به گونه یی بی سابقه افزایش یافته، آنانیکه مصروف کار اند نیز مشکلات معین و مشخص خود دارند.
در حال حاضر اضافه از شصت هزار طفل در نقاط مختلف کشور مصروف کارهای شاقه اند کار در داش های خشت پزی نمونه یی ازاین کار طاقت فرسا است که اطفال با تن ضعیف و ناتوان شان به آن تن میدهند، بر علاوه هزاران طفل دیگر که بنام اطفال خیابانی مشهور شده اند در خیابان ها در زیر آفتاب سوزان در تابستان  ویا سرما زمستان کار می کنند و به این ترتیب هزاران طفل از رفتن به مکتب محروم شده اند.
کار در بخش های ساختمانی ویا کارخانه های تولیدی که شمار آن اندک است نیز با مشکلات همراه است، دست مزد پائین، عدم مصونیت شغلی، نبود یک آینده واضح بعد از معیاد و یا زمان کار، نبود حقوق تقاعد برای کارگران که در بخش سکتور خصوصی کار می کنند، بد رفتاری صاحبان کار، مشکلات است که کارگر افغان را رنج میدهد.
پس تجلیل از روز کارگر برا ی ملیون ها انسان در این کشور که یا از بیکاری دایمی رنج میبرند یا کار مقطع یی دارند اگر کار هم دارند آنرا با مشکلات معین دنبال میکنند چه مفهوم خواهد داشت؟
اول می روز، جهانی کارگر فرصت آن را میدهد که مسوولان خود را در برابر ناهنجاری های برخاسته از بیکاری است دریابند و برای حال و آینده یک پاسخ مناسب ارائه دهند.