تبصره

کابل/  اول ثور/ باختر

فرصت های به وجود آمده سیاسی٬ فرصت های صلح در کشور را تقویت خواهد کرد٬ باید با این روند مسوولانه برخورد کرد و مکلفیت های خود را انجام داد.

مفسر آژانس باختر می نگارد؛ مولود چاووش اوغلو وزیر خارجۀ ترکیه گفته است٬ کنفرانس صلح افغانستان که قرار است در ترکیه برگزار شود به بعد از ماه رمضان موکول شده است او دلیل تاخیر را٬ مشکلات در مقدمه چینی این نشست عنوان کرد مگر در بارۀ موضع طالبان چیزی نگفت.

نشست استانبول به مدیریت سازمان ملل و با نظارت ترکیه، قطر و امریکا برنامه ریزی شده است که فرآیند تلاش برای رسیدن به توافق صلح میان دولت افغانستان و طالبان را تسریع کند٬ مگراین نشست تاکنون دو بار به تاخیر افتاده است.

با آن که وزیر خارجۀ ترکیه مشکلات در کار مقدماتی این نشست را عامل تاخیر آن می داند٬ مگر دلیل اصلی این است که طالبان تاکنون حاضر نشده اند که در این نشست شرکت کنند٬ طالبان دلیل می آورند که امریکا به توافق نامۀ دوحه عمل نکرده است و تا زمانی که نیروهای خارجی ازافغانستان بیرون نشوند درهیچ نشست صلح شرکت نمی کنند.

مگر این گفته ها نمی تواند آخر گپ باشد٬ این درست است که امریکا مطابق توافق نامۀ دوحه با طالبان عمل نکرده است٬ فراتر از آن  امریکا در هیچ قول و قرار خود با مردم افغانستان عمل نکرده است و تنها  روی منافع خود پیچیده است و حالا هم راهکار و روش دیگری اتخاذ کرده است که آینده و دور نمای آن معلوم نیست مگر چیزی که معلوم وواضح است تصمیم خروج از افغانستان است٬ بایدن رییس جمهوری امریکا گفته است که نیروهای امریکایی و متحدان آن از افغانستان تا یازده سپتمبر خارج خواهند شد و هیچ شرط را هم برای ادامۀ حضور در افغانستان نمی پذیرد٬ فراتر از آن مشاور امنیت ملی بایدن گفته است؛ امریکا آیندۀ افغانستان را تضمین نمی کند و آینده این کشور ۤبه آنان ربطی ندارد٬ پس موضع و تکلیف امریکا در افغانستان روشن است٬ این که افغانان چه می کنند٬ نشست استانبول و نظیر آن تلاش های دیگر سیاسی نتیجه می دهد یا خیر٬ اصلاً برای امریکا مطرح نیست.

 چیزی که مهم  مگر مبهم است وضعیت افغانان و کشور شان است٬ هیچ خارجی در قبال این کشورمسوولیت پذیر نیست پس این افغانان اند که محکوم به تعیین سرنوشت خود اند و باید منتظر نباشند که دیگران برای آنان چه می کنند؟

در اینجا شکل گیری یک اجماع داخلی و کنار آمدن سیاست ورزان و جریان های سیاسی و لو با دیدگاه متفاوت یک نیاز است٬ اگر طالبان پافشاری کنند که در هیچ نشست سیاسی شرکت نمی کنند٬ پشت پا زدن به منافع همگانی است و هیچگاه وضعیت را به نفع امریکا تغییر نمی دهد٬ زیرا امریکا از قبل موضع خود را در برابر افغانستان روشن کرده است و رسیدن به توافق سیاسی٬ تعیین سرنوشت٬ انتخاب صلح و جنگ را٬ انتخاب افغانان دانسته است و پای خود را بیرون کشیده است

مشکل اصلی ما افغانان این است که سیاست ورزان ما در هر کنار و یا جناحی که استند با هم توافق نظر ندارند٬ با آن که در رسیدن به صلح شعار می دهند مگر هر کدام مسیر و برنامۀ خود را دارند و بر آن تاکید می کنند در یک چنین ناهنجاری وعدم توافق طرف ها آیندۀ وگفت وگو های سیاسی و تاخیردر نشست استانبول قابل پیش بینی بود٬ و اگر این ناهنجاری ها ادامه یابد قطع کامل روند صلح هم می تواند قابل پیش بینی باشد.

بر طالبان این اتهام وارد است« این گروه به تعهد خود نسبت به مفاد توافق دوحه، تظاهر می کند و منتظررسیدن موعد خروج نیروهای خارجی از افغانستان اند و به دنبال تحقق این هدف، آنان آتش جنگ را شعله ور تر خواهند کرد‌ که از مسیر زور موفق به کسب قدرت شوند٬ آنان دیگر در زمین صلح بازی نمی‌کنندو برای دور جدید جنگ آماده می‌شوند و فرصت پیش‌آمده برای صلح را رد کرده‌اند.»

اگر چنین یک موضع گیری درست باشد این می تواند بی مسوولیتی در برابر مردم و منافع همگانی باشد، طالبان طرف اصلی جنگ در افغانستان اند اگر فرصت ها و روند جاری صلح را نادیده گیرند٬ صلح بازهم یک رویا باقی خواهد ماند  و در چنین یک وضعیت تنها دشمنان این کشور سود خواهند برد.

عدم شرکت طالبان در نشست استانبول فرصت تاریخی صلح را نابود می‌کند٬ مردم از تمام طرف ها توقع دارند باید با این روند مسوولانه برخورد کنند و مکلفیت های خود را انجام دهند. تحلیل سیاسی