کابل ۱۵ سنبله باختر
متن کامل سخنرانی حامد کرزی رئیس جمهوری اسلامی افغانستان در نشستی با شماری از زنان کشور
برای من جای نهایت خوشحالی است که شما نخبگان زنان افغانستان کوشش دوازده ساله همه ما و شما را به دیده قدر مینگرید و دستاورد های ما را در این دوازده سال گذشته به حیث یک کامیابی میدانید. اگرچه از جاییکه ما آغاز کردیم تا جاییکه که ما رسیدیم از دید من با مشکلات و مسایلی که گریبان گیر زنان افغانستان است فاصله کم را طی کردیم، فاصله زیاد را طی نکردیم، ولی من میدانم، اینرا بار ها در مجالس در داخل کشور و در بیرون از کشور گفتیم که تنها راه پیشرفت زنان افغانستان و بیرون آمدن شان از تمام مشکلات زندگی، چه اقتصادی باشد، چه از ساحات اثرات فرهنگی و طرز دید زندگی ما باشد، مشکلاتیست بسیار عمیق و تنها و تنها از راه تعلیم و تربیه نسل های جوان ما، دختران ما و از راه آینده نگری میتوان به او راه حل یافت، ولی برای علاج عاجل و به مشکل که داشتیم برای راه های حل فوری هم کوشش کردیم.
قانون گذاشتن، آزادی های دیگری که جامعه ما به زن ها آوردند، اینها تنها کار رییس جمهور و حکومت نبود. مردم افغانستان آماده این بودند، و این آماده گی را من در چهار جای دیدم، بار اول صحنه اول این آماده گی را من در روز های بسیار اول حکومت ما که سفر اولم در ولایات افغانستان بود، نمی دانم که سفر اولم یا دوم که به قندهار رفته بودم، و زمانیکه از شهر قندهار بیرون بطرف میدان هوایی برآمدیم ، ده یا پانزده کیلو متر دور از شهر قندهار، در یک منطقه بنام شوراندام که نزدیک میدان هوایی است، دیدم که یک دختر با لباس مکتب تنها روان بود، کنار سرک و راه عمومی، او برای من یک پیام اساسی تغییر ذهنیت ما بود و اینکه مردم شوق به تعلیم دارند، سفر دیگرم به بدخشان بود، در بدخشان نزدیک بهارک یک بیابان بود، هیچ چیز در آنجا دیده نمیشد، نه ده، نه خانه، نه مکتب، نه جایی، و یک تعداد زیادی از دخترک های ما را دیدم که لباس مکتب به تن داشتند و بطرف مکتب میرفتند، موتر را ایستاد کردم و همرای شان گپ زدم، قصداً سوال کردم که کجا میروید بچیم؟ گفتند که مکتب، مکتب تان کجاست؟ دور است، گفتند. چقدر راه میروید؟ دیر میرویم. خردترک بودند نمی فهمیدند که یک ساعت میروند، نیم ساعت میروند، گفتند که دیر راه میرویم.
و خصوصاً حادثه بسیار مهم، که انشاالله اگر چیزی مینوشتم، حتماً این حادثه را مینویسم، رفتن به سفر پکتیکا، سفر اول ما بود به پکتیکا، فرهنگ صاحب، رهین صاحب، برادر های بسیار زیاد از کابینه همرای ما بودند، نمیدانم خانم سیما ثمر هم در او سفر همرای بود یا نبودند، سفر اول ما بود.
در ولایت به همرای مردم صحبت میکردم که یک گروه از ریش سفید های پکتیکا از ولسوالی های بسیار دور نزدیک به سرحد پاکستان آمدند، به همرای آنها نشستم، گفتم که چی خدمت میتوانم، گفتند که رییس صاحب دختر های ما ، خانم های ما بسیار به تکلیف هستند، کلینیک نسائی میخواهیم، او برای من یک علامه بسیار مهم شد. به همین ترتیب زمانی که قانون اساسی را میساختیم و برای زن های افغانستان فیصدی تعیین کردیم در ولسی جرگه و شورا های ولایت، علمای افغانستان آمده بودند، همرای شان مشوره کردم که چی نظر دارین که زنان افغانستان از طریق قانون اساسی جایی محکمتری در نظام سیاسی افغانستان و جامعه پیدا کنند، همه موافق بودند، گفتند خوب است، به خیر است.
پس جامعه خودش نقش بسیار مهمی در ترقی که زنان افغانستان کردند، در بهبودی که در وضعیت شان آمده داشته، تشکر اصلی از خود زنان افغانستان است، بسیار کوشیدند، بسیار زحمت کشیدند، صدای خواهران تان را در سراسر وطن بلند کردید، در محافل مختلف، به عنوان های مختلف و زن افغانستان را دوباره مثلیکه در قرن بیستم ملکه ثریا خانم امان الله خان به جهان معرفی کرد ، شما تکراراً در قرن بیست و یکم این کار را کردید. آنجا هم یک تعداد از زنها جمع شدند و چهرۀ از زن افغانستان به جهان معرفی کردند، ترقی خواه، ترقی پسند و پیشرفت گر، شما خواهر های ما همه تان این کار را دوازده سال پیش آغاز کردید و افغانستان را شناختی دادید که حقیقت زندگی ماست. او اینکه زن افغانستان وجود دارد و با قوت است و آرزوی پیشرفت را دارد.
البته زن افغانستان مثل مردم افغانستان در قید حالات زندگی ماست، فقر، تنگدستی و احتیاج ما و حالات سیاسی که سر کشور ما آمد، باز هم همه اش ناشی از نبود تعلیم و دانش عمومی ماست که امیدوار هستیم از این راه افغانستان به روزی برسد که احتیاج بیگانه نباشد.
شما در صحبت های من بسیار شنیدید که از رهایی این خاک از احتیاج بیگانه صحبت کردیم، اینرا تا وقتی درک نمی توانید خواهر ها که انشالله یک روز از شما خواهرها کسی رئیس جمهور نشود، روزیکه رئیس جمهور شدید و خدا کند که روزی رئیس جمهور شوید که افغانستان از این احتیاج و ضرورت ها نجات یافته باشد.
که در آنجا ضرورت به این درک نشود که چرا رئیس جمهور ما در آن وقت میگفت که رهایی از احتیاج خارجی، هر لحظه کار ما به اینها تهدید بوده، اگر این کار را نکردی کمک را بند میکنیم و اگر این کار را نکردی معاش را بند میکنیم، اگر این کار را نکردید بین تان جنگ میخیزد، اگر این کار را نکردید شما ملت نیستید، حضور ما، شما را امن ساخته است در غیر آن شما یکی دیگر تان را برباد میکنید و میزنید.
پس تعلیم و تقویت ما تنها و تنها از راهی است که اولاد خود را برسانیم و کشور را از احتیاج بیرونی خلاص کنیم.
خواهر ما محترمه خاوری صحبت بسیار عالی کردند، دیره ښکلې وینا دې وکړه په دیرو ښکلو ادبیاتو او امیدواري يې آینده حکومت ته څرګنده کړه چې آینده حکومت د افغانستان د ښځو د ترقۍ او د ژوندانه د بهبود لپاره لا دیر کوښښ وکړي. زه مطمئن یم چې دا به کیږی خدای دې دا حکومت ژر جوړ کړي. اوس مې دعا دا ده چې دا حکومت ژر جوړ شی.
هغه بله ورځ دواړه کاندید صاحبان راغلي وو، نو ما ورته وویل چې تاسو هر توافق چې له یو بل سره کړی دی تشویش مه کوی، تطبیق يې کړی، ولې چې دا نن حالت ستاسو تر توافق ډیر بدتر دی. افغانستان باید له دې خلا څخه خلاص شي، له دی سردرګمۍ نه خلاص شي، نو هیله مې دا ده چي آینده رئیس جمهور ژر تر ژر اعلان شي او خپل حکومت جوړ کړي او ملګرتیا چې له دواړو محترمو کاندیدانو سره شوي ده، د داکتر صاحب اشرف غني او د داکتر صاحب عبدالله، دوي ته موږ احترام کوو، موږ يې غواړو چی وي، موږ يې غواړو چی شریک حکومت سره جوړ کړي، یو رئیس جمهور شي، بل د مجري امور شي، خو ژر دې وکړي، په منډ یې دې وکړي او کله چې دوي دا حکومت جوړ کړ او انتخابات اعلان شي ما خبرې ورسره کړي دي او دا مې ورته ویلي دي چې که په هماغه ورځ غواړی چې مراسم د تحلیف درته ونیسم، تیار یم، که دوه ورځې بعد غواړی، که دري ورځې بعد غواړی، په هره توګه چې تاسو غواړی حکومت درته تیار دی، ځای تیار دی، لست ترتیب دی، دا کار کوو، خو کله چه حکومت جوړ شو او نوی رئیس جمهور راغی، زه کامل اطمینان لرم چي افغانستان به د ترقۍ او د پیشرفت دا لاره طی کړي او پرمخ به ځي او موږ تاسو ټول به ورسره ملګري یو، همکاري به ورسره کوو.
افغانستان مخالف حزب ته ضرورت نه لري، اصطلاح که نو بر آمده، چی میگویند آقای سپنتا؟ اپوزیسیون، افغانستان اپوزیسیون ته ضرورت نه لري، قطعاْ. ټول افغانستان، هر یو ملګرتیا ته ضرورت لري، اندیوالۍ ته ضرورت لري، همکارۍ او هماهنګۍ ته ضرورت لري، نو موږ به ټول له آینده حکومت سره ملګري او همکار واوسيږو، بلکې آینده حکومت ته به ځان داسي کړو چی پل شو، چی دوي پرموږ تیر شي او مملکت مخ ته بوځی، او ژوند کرار شي، نو خدای تعالی افغانستان ته اول ژر حکومت راولي، د نوي حکومت سره دې خدای تعالی ژر دې خاورې ته سوله راولي او امن راولي او د سولي په راوستو کې به ور سره ملګري یو او خدای تعالی افغانستان په خپلو پښو ودروي ترسو موږ ته د فعلی خارجی ځواکونو او کمکونو څخه مننه وکړو. برابر به گلم ما پای خود را دراز کرده زندگی خود را خود ما بیش ببریم، البته با تشکر از این ها در جائیکه به ما کمک کرده اند تا افغانستان عزیز اولاد خودش پرورش کند، عسکر خود را خودش معاش بدهد، پولیس خود را خودش معاش بدهد، مامور خود را خودش معاش بدهد و انشالله و تعالی یک روزی علاج مریض خود را هم خودش بکند و به سرک خود هم خودش پل بسازد، به این امید میرویم به طرف آینده بهتر، با حکومت جدید که مطمیناً از حکومت ده ساله ما کرده پایگاه بهتر خواهد داشت، قوت بهتر خواهد داشت و کوشش بهتر.
از شما بسیار تشکر میکنم برای اینکه مرا یاد کردید و تشریف آوردید و تنها که یاد کردید بلکه تقدیر نمودید، این تقدیر برای من ارزش بسیار بسیار زیاد دارد، فوق العاده زیاد دارد و از این تقدیر شما شاید که در خانه هم وضع ام بهتر شود. به همین امید! خوش آمدید، بسیار خوش آمدید.
خواهران! مسأله ای را که یک تعداد دزد ها و رهزن ها و جنایتکار ها در پغمان بی حرمتی به خواهرهای ما کردند، دزدی کردند، بسیار جدی گرفتیم، مه شدیداً مخالف اعدام هستم، شما میدانید و در هر حالت مخالفت کردیم ولی به این ها اعدام است، روزیکه خبر شدم، روز جمعه بود قوماندان امنیه آمده بود همرای معیین صاحب امنیتی، وزیر صاحب داخله، برای شان گفتم که اینها را بگیرید و آرزو من اینست و از قاضی القضات صاحب میخواهم که به این ها حکم اعدام بدهد و انشالله و تعالی زود تطبیق اش میکنیم، زود تطبیق اش میکنیم.
