سالمندان قشر که نیاز به کمک و معاونت دارد

کابل  باختر  ۹  میزان
از روز سالمندان در حالی در جهان تجلیل میشود که در افغانستان بسیاری از افراد سالمند در وضعیت خوبی قرار ندارند
به گزارش آژانس باختر: نه میزان  روز جهانی سالمندان است جا گرفتن یک روز به عنوان رور جهانی سالمندان در تقویم  جهانی نمیتواند تصادفی باشد  افراد سالمند به دلایل مختلف از آسیب پذیر قشر در جوامع انسانی پنداشته میشوند
سالمندان که روز گار خوش شان را وقف زندگی دیگران کردند جوانی شان را در خدمت به دیگران سپری کردند حق دارند در دوره پیری از امکانات بهتر زندگی بهره گیرند
مگر ارائه خدمات به سالمندان در کشور های جهان متفاوت است  کشور هائیکه از اقتصاد بالا بر خودار اند  سالمندان در این کشور وضعیت بهتر دارند مگر در کشور های فقیر بخصوص کشورهای که سالهای متمادی شاهد جنگ های داخلی و ناهنجاری  بوده اندنظیر افغانستان ٬ سالمندان در این کشور ها وضعیت اسفبار دارند
سالمندان دراین کشورها به دلیل کمبود امکانات در زندگی وگسترش فقر نه تنها از برنامه های متنوع مواظبت برخوردار نیستند، بل شمار زیادی از آنها مجبور به کار می شوند که از طاقت و توان  انها به دور است
احمد خان مرد 70 ساله که در شهر کابل سوالگری میکند میگوید که من در جوانی عروسی نکردیم وزمانیکه متوجه شودم ان وقت زمان گذشته بود وحال کسی را ندارم وتنها زندگی میکنم واز همین راه ( سوالگری) شکم خود را سیر میکنم.
این در حالی است دولت افغانستان گدایی را ممنوع اعلام کرده است.
گل محمد مرد 80 ساله، از این که فرزندانش ازاوبه گونه خوبی پرستاری میکنند وزمینه زندگی  خوبی رابرایش فراهم کرده اند خوشحال است.
او گفت: فرزندانم به گونه ای که من زمانی به پدر خود چنین خدمتی کرده بودم آنها هم به گونه ای  فوق العاده از من مواظبت می کنند. از غذا و تمام مسائل من مواظبت می کنند. اگر بیمار باشم، مرا نزد داکتر می برند و حتی گاه گاهی هم داکتر را به خانه می آورند.
وی افزود: اگر دیگران هفته یک دست لباس می پوشند، من به دلیل این که سالخورده هستم، هفته دو سه بار لباس عوض می کنم.
نسیمه خانم شصت و پنج ساله که شوهر اش را سالها قبل در جنگ از دست داده میگوید که زندگی پر ازمشقت دارد او که مادر چهار فرزند یک پسر و سه دختر است یاداورشد که فرزندانش مصروف زندگی خود اند مجبوریت های زندگی فرزندانش را وا داشته که توجه چندانی به او نداشته باشند  این خانم که در یک خانه کرایی با پسر اش زندگی میکند میگوید برایش تقسیم اوقات جور کرده و بیشتر در خانه اقارب اش میباشد تا خانه فرزند .
این خانم که از درد و بیماری های زیادی شکایت دارد میگوید که به دلیل اقتصاد ناتوان نمیتواند منظما نزد داکتر برود تنها با گرفتن ادویه مسکن قناعت میکند  مگر هیچگاه صحت یاب نشده است  او ارزو داشتن حداقل یک اتاق را دارد که از خودش باشد  آرزو دارد تا ادویه مجانی برایش بدهند و به داکتر به طور منظم دسترسی داشته باشد
مگر آرزو های نسیمه در وجود بی برنامگی های دولت  نمیتواند عملی گردد زیرا ادامه جنگ در کشور بسیاری از  فرصت ها را از افغانستان گرفته است  و بخش اعظم از بودجه ملی به جای هزینه در بخش آموزش و پرورش و یاهم برنامه های صحی در امور دفاعی به مصرف میرسد حتا دولت نتوانسته که مساله خانه های سالمندان را در دستور کار قرار دهد.
با بسیاری از سالمندان که صحبت شد شکوه از روز گار  بود  اروز میبرند که دولت برای ایجاد سهولت و آسایش آنان اقدام کند .
عبدالفتاح احمدزی سخنگوی وزارت کارامور اجتماعی ،شهداو معلولین میگوید که این وزارت در نظر دارد تا برای سالمندان مانند متقاعدین خدمات ارائه نماید اوگفت که ما برای بهبود زندگی سالمندان درکشورطرح های را روی دست دارم تا شود مانند دیگر کشور ها سالمندان ما هم داری مصونیت گردند.
وی اضافه کرد که در سال 1392 طرح خانه های امن برای سالمندان از طرف پارلمان  رد گردید ولی این وزارت با ایجاد بدیل  طرح دیگری را ترتیب داده که به زودی به کابینه پیشکش میدارد که در ان مصونیت های سالمندان در نظر گرفته شده است.
اواضافه کرد که ما برای نه صد هزار تن از سالمندان که سابقه کار در نهاد های دولتی را ندارند زمینه ارائه خدمات  زا مساعذ میسازیم .
وی افزود که در این طرح به منظور رسیده گی به وضعیت سالمندان خدمات خانه به خانه در نظر گرفته شده است که از این طریق از وضعیت روحی وروانی ودیگر چالش های که سالمندان با ان رو بروی هستند باخبر میشویم.
مگر آنچه را آقای احمدزی بیان داشت یک برنامه زمان بر و حتا یک برنامه تخیلی بوده میتواند .
کشور که باانبوهی مشکلات مواجه است چگونه خواهد توانست برای نه صد هزار  سالمند نیازمند  رفاه و آسایش ایجاد کند.  تاکید بر این است که ما به جای برنامه های بلند پروزانه برنامه های کوتاه مدت و موثر را زیر کار گیریم.  نوریه زیوری.