تبصره

کابل/ ۲۶  جوزا/  باختر

سقوط پیهم ولسوالی ها نه تنها مبدل به دستآویز تبلیغاتی برای گروه طالبان شده است،  بل زمینۀ تخریب بیشتر زیر بنا ها را برای یک گروه متحجر به میان آورده است،  نیاز است به این غم نامه پایان داده شود.

مفسرآژانس باختر می نگارد؛ در روز های اخیر شماری از ولسوالی ها در بخش هایی از کشور به دست مخالفان مسلح سقوط کرده است،  در مواردی شماری از نظامیان و کارکنان ادارات دولتی به اسارت این گروه در آمده اند،  با آن که منابع دولتی سقوط قطعی شماری از این ولسوالی ها را رد کرده اند و دربارۀ شماری گفته شده است که خروج از مراکز این ولسوالی ها،  تکتیکی بوده است مگر به هر نام و عنوانی که این کار  شده است،  مخالفان مسلح نظام از آن به عنوان یک حربه و دستآویز تبلیغاتی ،استفاده کردند و آن را پیروزی نظامی معرفی داشته اند.

آنچه مورد بحث است،  پیامد های بعد از سقوط مراکز این ولسوالی ها به دست گروه های مسلح است،  این گروه با تسلط موقت و یا دایمی بر مراکز شماری از ولسوالی ها توانسته است، به امکانات بیشتر حربی و لوژستیکی دست یابند،  شمار زیادی از نیروی انسانی را از میدان جنگ عقب بزنند و برای خود یک دستاویز تبلیغاتی پیدا کنند،  روحیۀ افراد شان را بالا ببرند  و در آستانۀ خروج کلی نیروهای خارجی و در شرایطی که هیئت دولت در دوحه برای انجام مذاکرات آماده شده است،  برتری نظامی خود را به رخ مردم و دولتمردان ما بکشند و تاسف بار تر این که،  با تسلط گروه های مسلح بر مراکز شماری از ولسوالی ها، فضای رعب ووحشت حاکم شده است و طالبان به جای حفاظت از تاسیسات عامه به تخریب زیر بنا ها و تاراج بیت المال پرداخته اند،  نمونۀ آن تخریب ساختمان ولسوالی اوبه هرات وولسوالی انار درۀ  فراه است که با چه قساوت آن دو ساختمان عامه تخریب شد.

این که ولسوالی ها و مراکز واحد های اداری با کدام نام و با چه مقصدی تخلیه می شود و یا با چه نامی طالبان برآن تسلط پیدا می کنند مورد بحث نیست،  مهم برخورد تحجر آمیز آنانی است که بعد از خروج نیروهای دولتی،  حاکم  در ساحه می شوند،  عقده گشایی می کنند، تخریب می کنند و با انسان و حیوان،  سنگ و چوپ به مثابه دشمن برخور می کنند.

مردم انتظار دارند که دولت سقوط پی‌هم ولسوالی‌ها به دست طالبان را جدی بگیرد و به نگرانی عمدۀ مردم پاسخ گوید،  در حالی که هشدار دادن ها و یا هم کنایه گفتن ها از طریق صفحات اجتماعی کار موثر  نیست و نمی تواند اوضاع را به نفع حاکمیت و مردم تغییر دهد،  مردم امید وار اند که سیاست ورزان و نهادهای مسوول در بحث سقوط ولسوالی‌ها واقعیت ها را با مردم شریک کنند و در نهایت از مردم کمک خواسته شود و پیامد های عقب نشینی های تکتیکی برای مردم توضیح داده شود و برای مردم اطمینان داده شود که این ولسوالی ها جز حاکمیت مردم است و به مردم باز گردانده می شود،  با این کار،  اصل رابطه تنگاتنگ میان مردم  و دولت به گونۀ واقعی آن تعریف شده می تواند، ادامۀ سقوط ولسوالی ها در کنار آن که از روحیه  عسکر و افسر می کاهد، اعتماد و باور مردم را نسبت به نظام کاهش می دهد در حالی که   بقا و حیات دولت ها وابسته به اعتماد مردم است.

بازداشت شماری که قصد داشتند به نام میانجی،  زمینۀ سقوط ولسوالی ها و یا مراکز بیشتر نظامی را مساعد کنند،  یک خبر خوش است که نشان داد دولت در مهار عواملی که می تواند راه سقوط ولسوالی را کوتاه کند جدی است مگر این کار کافی نیست،  واقعیت این است که دست دولت از چندین ولسوالی کوتاه شده است،  بار روانی این مشکل اضافه از آنچه است که در شبکه های اجتماعی به آن پرداخته می شود.

 نیاز است که رهبری دولت در این مورد با جدیت بیشتر برخورد کند و در گام نخست سرنوشت رهبری وزارت دفاع  روشن شود،  در حال حاضر نه تنها وزارت دفاع ملی بل وزارت امور داخله هم با سرپرست وزیران اداره می شوند که این در شرایط نازک و حساس کنونی به صلاح مملکت نیست.

گروه طالبان شعار صلح می دهد جانب مقابل را به میز مذاکره دعوت می کند،   ما را به نام مذاکرات صلح مصروف کرده اند مگرخود یا از میز مذاکره فرار می‌کنند و یا هم بازی های بیشتر سیاسی را راه انداری می کنند،  در میدان جنگ در پی امتیاز گیری و دست یافتن به جغرافیای بیشتر اند،  باید بیش از آن که موازنۀ قدرت در کشور تغییر کند باید دست به کار شد و به سناریوی سقوط ولسوالی ها خاتمه بخشید.  تحلیل سیاسی