سازمان ملل باید بر بنیاد واقعیت ها بگوید ومبتنی بر واقعیت ها، موضع گیری کند

تبصره
کابل، ۱۲ دلو، باختر
سازمان ملل و نهاد های وابسته به آن باید بر بنیاد واقعیت ها بگویند ومبتنی بر واقعیت ها، موضع گیری کنند، ابزار شدن نمی تواند تعریف خوب برای این نهاد معتبرجهانی باشد.
مبصر آژانس باختر می نگارد؛ سازمان ملل بار دیگر به آدرس امارت اسلامی حرف های داشته است که نمی تواند بیان واقعیت های کنونی افغانستان باشد.
شورای امنیت این سازمان مدعی است که امارت اسلامی روابط نزدیک با شبکه القاعده را حفظ کرده و رهبران ارشد این سازمان در افغانستان حضور دارند، القاعده هشت مرکز آموزشی جدید در افغانستان ایجاد کرده است و ادعا های دیگر.
اگر به شکل و محتوای گزارش اخیرشورای امنیت سازمان ملل دقیق شویم این گزارش کدام حرف نو ندارد، همانا بیان اتهام ها و ایراد های گذشته است که مبنا و پایه استوار ندارد و بیشتر سفارشی تهیه شده است و درآن، بیشتر دربرابر امارت اسلامی و افغانستان ستیزی شده است، در حالی که به مشکلات اساسی افغانستان که همانا ادامه روند منزوی ساختن امارت اسلامی، ادامه تحریم های غیر موجه … است، پرداخته نشده است و سازمان ملل به عنوان یک نهاد معتبر جهانی که صلاحیت های اجرائیوی نا محدود دارد، نتوانسته، وجایب ومکلفیت های خود را در برابر این کشور که حدود نیم قرن است در تجاوز بیگانگان میسوزد، پیدا کند.
در حالی که، اهداف این سازمان، امنیت جهانی، مبارزه با فقر و زور گویی و پاسداری ازنظم نوین جهانی است مگر سازمان ملل در رسیدن به این اهداف کوتاه آمده است و اگر کاری هم کرده و نتیجه گرفته، بیشتر در حلقه منافع قدرت ها بخصوص امریکا و غرب بوده است.
سازمان ملل، اززمان شکل گیری به دلایلی مانند وابستگی مالی و سیاسی به قدرت های بزرگ و بی توجهی این قدرت ها به برخی مواد منشور ملل متحد، این سازمان نتوانسته است در دسترسی به اهداف خود به خصوص در زمینه امنیت دسته جمعی و حفظ صلح و امنیت بین المللی موفق باشد، با تاسف بیشتر ابزاری به کار رفته است، اگر چنین نیست، این سازمان برای مردم فلسطین که سرزمین شان اشغال شده است چه کرده است، در حل معضل اوکراین چه کار نامه یی دارد و بالاخره در حل بسا منازعات دیگر چه کرده است؟ فقط در محور منافع قدرت ها چرخیده و کاری انجام نداده است و گزارش اخیرشورای امنیت آن سازمان هم در همین مسیر تهیه و منتشر شده است، بالاخره آنانی حق تصمیم گیری در این سازمان را دارند، که حق ویتو دارند و این بزرگترین خلا در هویت ساختاری این نهاد جهانی است، آنانی که حق ویتو دارند و آنانی که بیشتر بودجه سازمان ملل را تامین می کنند نه تنها کمکی به این سازمان در جهت ایجاد صلح جهانی نکرده اند بل به دلیل عدم قدرت کافی این سازمان و وابستگی سیاسی و نظامی، با بی توجهی به منشور ملل متحد به اقدامات یکجانبه و فراتر از منشور متوسل شده اند که ما نمونه های زیادی از آن در حافظه داریم.
سازمان ملل زمانی می تواند که به عنوان یک سازمان بیطرف جهانی تبارز کند و فیصله های آن مفید و اجرایی باشد که با ناهنجاری درونی که همانا وابستگی و رفتار دیکته شده است خدا حافظی کند، متکی به منشور خود باشد و برای نظم نوین و عادلانه جهانی کار کند نه آنکه ابزاری گام بردارد، سفارشی گزارش دهد و دیکته شده حرکت کند، واقعیت ها در کشورها را به اساس مصلحت قدرت ها نادیده گیرد و این یک تعریف زشت به آدرس سازمان ملل است .